قراردادهای الکترونیکی در رایانش ابری

قراردادهای الکترونیکی در رایانش ابری

 قرارداد الکترونیکی نوع جدیدی از قراردادهای تجاری و حقوقی است که در چند دهه اخیر به دنبال گسترش مبادلات و خدمات الکترونیکی ایجاد شده است . این قراردادها به انواع و اشکال مختلف می پذیرد . طرفین قرارداد معمولا به دنبال کسب بیشترین حقوق ممکن از قبال این قراردادها می باشند که یا به منظور کاهش بار مسئولیت آنها انجام می شود و یا افزایش سود تجاری . البته قوانین و مقررات شامل بر آن تجارت و لزوم برآورده ساختن آنها اهداف فوق را محدود می سازد تا بی عدالتی در قرارداد به حداقل برسد . 
همچنین بازار و رقابت نیز موجبات امتیاز دهی طرفین ذی نفع را فراهم می سازد . در مختلف این قراردادها با رویکرد رایانش ابری می پردازیم .
 توافقات خدمات (Services Agreement) و توافقات حق امتیاز پروانه (licensing Agreement) 

توافق حق امتیاز پروانه

 به طور سنتی یک حق امتیاز نرم افزار به منظور ایفای حقوق تولیدکننده نرم افزار استفاده میشود ، به نحوی که صادر کننده پروانه به دارنده حق امتیاز اجازه میدهد تا از یک نسخه نرم افزار استفاده نماید . دادن امتیاز استفاده معمولا با ملاحظات و ملزوماتی همراه می باشد ، برای مثال دارنده حق امتیاز ممکن است حق کپی و یا ارائه به شخص دیگری را نداشته باشد و یا حق امتیاز او ممکن است مدت دار باشد . صدور پروانه استفاده صادر کننده را در برابر انتقال عمدی و یا سهوی مالکیت یک نرم افزار به شخص یا شرکتی که یک نسخه کپی از آن را دارد محافظت کند . همچنین این حق امتیاز به صادر کننده اجازه میدهد تا تحت شرایط مشخصی کپی نرم افزار را غیر فعال سازد ؛ برای مثال زمانی که استفاده کننده شرایط استفاده را نقض کند و یا پرداخت ماهیانه و یا سالانه را انجام ندهد . ضمن اینکه معمولا استفاده کننده نرم افزار برای دریافت پشتیبانی از صادر کننده یا تولید کننده نرم افزار می بایست حتمأ حق امتیاز معتبر داشته باشد . 

فصل چهارم - بررسی توافقات سطح سرویس در خدمات رایانش ابری ۱۲۷ به حداقل برسد . همچنین بازار و رقابت نیز موجبات امتیاز دهی طرفین ذی نفع را فراهم می سازد . در مختلف این قراردادها با رویکرد رایانش ابری می پردازیم . ادامه به بررسی ۱-۴-۴- توافقات خدمات و توافقات حق امتیاز پروانه ۱-۱-۴-۴- توافق حق امتیاز پروانه به طور سنتی یک حق امتیاز نرم افزار به منظور ایفای حقوق تولیدکننده نرم افزار استفاده میشود ، به نحوی که صادر کننده پروانه به دارنده حق امتیاز اجازه میدهد تا از یک نسخه نرم افزار استفاده نماید . دادن امتیاز استفاده معمولا با ملاحظات و ملزوماتی همراه می باشد ، برای مثال دارنده حق امتیاز ممکن است حق کپی و یا ارائه به شخص دیگری را نداشته باشد و یا حق امتیاز او ممکن است مدت دار باشد . صدور پروانه استفاده صادر کننده را در برابر انتقال عمدی و یا سهوی مالکیت یک نرم افزار به شخص یا شرکتی که یک نسخه کپی از آن را دارد محافظت کند. همچنین این حق امتیاز به صادر کننده اجازه میدهد تا تحت شرایط مشخصی کپی نرم افزار را غیر فعال سازد ؛ برای مثال زمانی که استفاده کننده شرایط استفاده را نقض کند و یا پرداخت ماهیانه و یا سالانه را انجام ندهد . ضمن اینکه معمولا استفاده کننده نرم افزار برای دریافت پشتیبانی از صادر کننده یا تولید کننده نرم افزار می بایست حتمأ حق امتیاز معتبر داشته باشد . 

توافق خدمات 

از طرف دیگر ، یک توافق خدمات به منظور جلوگیری از کپی برداری غیرقانونی از یک نرم افزار طراحی نشده است . در واقع ، کاربرد این توافقات این است که مشخص می نماید که مشتری به کدام یک از سرویس ها حق دسترسی و یا استفاده دارد . توافق خدمات همچنین ممکن است کیفیت سرویس مورد اشاره و پارامترهای دخیل در آن را مشخص نماید . از آنجایی که سرویس ها و نرم افزارها به وسیله ارائه دهنده مدیریت و ارائه میشود ، نگرانی بابت استفاده از نسخه های کپی شده و یا اتمام حق امتیاز مصرف کننده وجود ندارد و مالکیت سرویس و نرم افزارها با ارائه دهنده می ماند و در صورت اتمام قرارداد به آسانی ارائه سرویس متوقف می شود .

اهمیت استفاده از توافقات سطح خدمات در رایانش ابری 

در هر سه نوع مدل ارائه سرویس اصلی رایانش ابری  Paas)  ، IaaS (SaaS ,   دسترسی به فناوری های مبتنی بر ابر به عنوان یک سرویس به مشتری ارائه میشود . نقطه دسترسی و کنترل به وسیله سمت کاربر اتفاق نمی افتد ( مگر ارائه دهنده خدمات ارائه می شود و هیچ گونه انتقال نرم افزاری به س نرم افزارهای دسترسی به ابر که معمولا رایگان می باشند ) . 
یک توافق سطح خدمات تمام شرایط و ضوابط را برای محافظت کافی از کاربران ایر فراهم می کند ، بدون اینکه فراهم کننده یا ارائه دهنده ابر را در گیر مخاطرات و مسئولیتهای حق امتیاز نرم افزار نماید . 

قراردادهای استاندارد و توافقات برخط 

به طور کلی دو نوع قرارداد وجود دارد که یک ارائه دهنده می تواند بر طبق آن سرویس های خود را در دسترس قرار دهد . نوع اول توافقات برخط می باشد که کاربر یا مشتری قبل از دریافت سرویس با کلیک در صفحات درخواست سرویس توافقنامه را تأیید می کند ، توافق با کلیک نوعی توافقنامه محسوب می شود در به طور سنتی در هنگام نصب بسیار از نرم افزارها و همچنین ثبت نام وب سایت هایا استفاده از خدمات آنلاین در برابر کاربر قرار می گیرد و معمولا با علامت خوردن یک گزینه " من موافقم " در ذیل یک متن ( مفاد توافقات ) انجام می شود . در شکل رایج آن کابر بدون تایید و علامت زدن آن نمی تواند از آن سرویس استفاده نماید . این بدین معناست که مفاد این توافقات به صورت یکطرفه و توسط ارائه دهنده تعیین می گردد و مذاکره دو طرفه ای برای تغییر مفاد آن انجام نخواهد شد . این نوع قرارداد امروزه به صورت متدوالترین توافق نامه آنلاین در سرویس های اینترنتی و عمومی رواج دارد . استفاده از سرویس های ارائه دهندگان مشهوری همچون Facebook، Googleو Microsoft Azure بدین نحو می باشد.
 مدل دوم توافقات قراردادهای قابل مذاکره می باشد که برای اعتبار یافتن به امضای طرفین می رسد و در طول تاریخ همواره رایج بوده است ، به عنوان یک شرکت بزرگ که قصد مهاجرت به ابر دارد ( به ویژه ابرهای عمومی Public Clouds ) ، کاربردها و یا داده های بسیار حساس که به ابر منتقل می شوند و یا کاربرانی که علاقه دارند گزینه های بیشتری در قالب توافق نامه کاربر پسند داشته باشند ، مشتریان ممکن است این نوع توافق نامه را ترجیح دهند . به طوری که صرف نظر از هزینه هایی که با استفاده از مزیت های رایانش ابری همچون چند کاربری ، به اشتراک گذاری منابع و مجازی سازی ممکن است به همراه داشته باشد ، برخی کاربران ابر حاضرند به علت ملاحظات حیاتی بر روی داده و کاربرد حساس خود که به ابر منتقل می شود یک قرارداد قابل مذاکره داشته باشند که بتوانند برخی از این ملاحظات را بر ارائه دهنده تحميل نمایند ، ولو اینکه این ملاحظات موجبات افزایش هزینه استفاده از خدمات رایانش ابری را به همراه داشته باشد . 

اهمیت سیاستهای حریم خصوصی مطرح شده در قراردادها

 سیاست های یک ارائه دهنده ابر در قبال حریم خصوصی یکی از مهمترین مواردی است که یک کاربر باید قبل از انعقاد قرارداد به خوبی به آن توجه کند ؛ چرا که در این سیاست ها ارائه دهنده مشخص کند ( تا حدودی با جزییات ) که چه اقداماتی انجام خواهد داد ( و یا چه اقداماتی را انجام نمی دهد ) تا از اطلاعات شخصی مشتری ابر و کاربران آن به طور امن حفاظت کند . کاربر همچنین باید میزان مطابقت بندهای قرارداد با قوانین حفاظت از حریم خصوصی را بررسی نماید ، هر چند که حتی در صورتیکه ارائه دهنده تمام ملزومات قانونی را لحاظ کرده باشد باز هم تضمین کننده عدم افشای اطلاعات نخواهد بود . 
میزان توجه به حریم خصوصی و محافظت از داده کاربران ، و همچنین مسئولیتی که ارائه دهنده در این زمینه بر عهده می گیرد بر روی میزان رقابت یک مشتری به استفاده از ابر ارائه کننده تأثیرگذار است و در صورتیکه رضایت کاربر را به همراه نداشته باشد ممکن است مشتری را مجاب سازد تا از ابر سایر رقبای ارائه دهنده استفاده نماید . در صورتیکه همچون کشور ما در ابتدای امر بازار رقابتی در این خوزه نباشد ، عدم اطمینان کاربران به مسئولیت پذیری ارائه دهنده موجب عدم اطمینان به این فناوری می شود و مشتریان ترجیح خواهند داد تا از سیستم های سنتی خود استفاده نمایند .